sobota, 25 marca 2017

Emocje nazwij słowami




Słowa są po to, by opisywały rzeczywistość. Nieodłącznym elementem rzeczywistości są emocje. Strata i żal po stracie. Zdrada i ból rozstania. Śmierć i pustka w duszy. Rozdarte serce zszywam wytrwale i z pietyzmem, zwłaszcza jego poszarpane brzegi. Pustka będzie, bo jest wynikiem matematycznej logiki. Jeśli odejmiesz od jakiejkolwiek liczby jedność, otrzymasz zawsze liczbę mniejszą.

Czas leczy rany, a przynajmniej uzdrawia. Ból powoli znika i pozwala dostrzec radość. Noszę w sercu tych i to, co kocham. Noszę wszędzie gdzie jestem i z kim jestem. Mam TO w sercu, bez względu na to, co robię w danej chwili. To dlatego mogę, o tym, co mam w sercu, mówić.

Zdarza się, że chcę milczeć, a nawet uronić łzę. To znak, że moje serce zalewa smutek. Smutek jest jak fala. 
Przypomnij sobie, jak to jest, kiedy stoisz bosą stopą na piaszczystym brzegu morza. Gdzieś z daleka nadciąga kolejna fala i zalewa Twoje stopy. Jakież to wrażenie, gdy powolutku zapadasz się w nasiąknięty wodą piasek? Przyjemne, dopóki świeci słońce, morze szemrze i w każdej chwili możesz zawrócić i wyjść na ląd.

Wyobraź sobie morską falę tak ogromną, że przelewa się nad Tobą, przed Tobą, rozbija się o Ciebie, ale w żaden sposób nie możesz jej zatrzymać. Nie walcz z nią. Nie możesz odeprzeć nacierającej wody.

Walka z czymkolwiek lub z kimkolwiek przynosi zmęczenie, wyczerpanie, cierpienie. Podobnie jest ze smutkiem. Jeśli nosisz go w sercu, to ciągle drażnisz poszarpane rany. Jego rozmiar powiększa się z nadejściem kolejnej fali.

Nie stłumisz smutku, nie zgnieciesz, nie pokonasz. Możesz dać się ponieść fali. Może zdarzyło Ci się obserwować fragment kory drzewa albo jakiś inny przedmiot targany przez fale. Są chwile, gdy fala rzuca ten przedmiot w dół, wciąga pod powierzchnię wody, niemal zakopuje w piasku, by w kolejnej chwili wydobyć znów na powierzchnię i ponieść w głąb morza. Można potem obserwować jak ten przedmiot spokojnie dryfuje w pełnym słońcu, dopóki któraś fala nie porwie go znów, by w końcu wyrzucić na brzeg.

Można podobnie przeżywać smutek. Nie warto walczyć, gdy Cię zalewa niespodziewanie. Lepiej zamienić go w słowa.

Jest sztorm na morzu. Pojawił się nieoczekiwanie. Kąpiesz się w ciepłym morzu i nawet nie zauważasz zbliżającej się fali. Targa Tobą, by w końcu wyrzucić na brzeg. Jesteś zmęczony, obolały, brak Ci tchu. Przerażenie miesza się z radością. Udała Ci się współpraca z żywiołem. 

Kiedy emocje są jak fale podczas sztormu, umysł płata nam rozmaite figle. Czasem czujemy się jakbyśmy znajdowali się w jakimś czasoprzestrzennym tunelu. Nie rozumiemy, o czym mówią do nas inni. Rozmowa nie klei się. 

Bezmyślnie gapię się przez okno lub w resztkę kawy na dnie filiżanki. Nie przeszkadzamy sobie nawzajem. Bez żadnych ograniczeń umiemy już – my ludzie – pozwolić, by dla każdego z nas chwila wspomnień z rozdartego serca była nią po prostu.

Ból jest bólem. Ból jest jak ogień, co pali od środka. Ból jest jak miecz, co tnie i niszczy wszystko, co znajduje się w polu jego rażenia. Jeśli zagasisz ból, będzie Cię i tak nękał nowymi pożarami. Pukał codziennie do Twoich drzwi. Budził się w Tobie na nowo w nieoczekiwanych sytuacjach i próbował kierować Twoim życiem.

Nie ignoruj go. Pokaż go światu. Nazwij go. To właśnie do prowadzenia rozmów o emocjach potrzebne jest środowisko i atmosfera, w której możesz czuć się na tyle swobodnie, by mówić o tym, co czujesz. Nie ma znaczenia, czy to jest radość, czy smutek, czy gniew, czy zły nastrój. Pozwól, by inni poznali to, co przeżywasz. To część Twojej rzeczywistości

Nie unieważniaj swoich uczuć, bo unieważniasz też siebie. Złość, gniew, smutek to uczucia, a w uczuciach nie ma nic złego. Dopiero od tego, co z nimi zrobisz, zależy, czy one Ci się przysłużą, czy Ci zaszkodzą. Jesteś zagniewany – przyznaj się do tego – sam przed sobą. Chcesz żyć w tym gniewie, smutku? Może jednak lepiej się od tego uwolnić?

Ciężar smutku jest wprost proporcjonalny do ciężaru miłości, jaką darzyłeś obiekt, który uruchomił smutek. Nie ma znaczenia, czy strata ma związek z rzeczą, miejscem, zdrowiem, czy kochanym Człowiekiem. Dla smutku nie istotne jest, czy strata jest bezpowrotna.


„Mój ból nie osiągnął jeszcze dna, na którym mógłbym się oprzeć. Nie miałem jeszcze pod stopami punktu, od którego mógłbym rozpocząć moją wspinaczkę z powrotem ku górze. To prawda, że wiara stanowi pewną kotwicę. Jednak to był wciąż czas, gdy łańcuch kotwiczny jeszcze się rozwijał, nie osiągnąwszy gruntu. Musiałem pozwolić temu czasowi, by na razie był tym, czym miał być” – Gregory Floyd.

Zamieniać emocje w słowa, „wygadywać” z siebie emocje, to dbałość o zachowanie równowagi pomiędzy cierpieniem a nadzieją na zdrowe życie. Nadzieja, to oczekiwanie, że potrzeby i pragnienia zostaną zaspokojone. Kiedy mówisz o emocjach, możesz coś z nimi zrobić, gdy chowasz je w sobie i tłumisz, powstają problemy. Doświadczasz ciężaru, osamotnienia, smutku, zaburzeń związanych z jedzeniem, snem i odnoszeniem się do innych. Jesteś wyczerpany fizycznie i psychicznie. To nie znaczy, że nie ma nadziei, oznacza to, że jest się pogrążonym w smutku i tak jak naciśnięcie klaksonu nie sprawi, że samochód pojedzie szybciej, tak jednorazowa rozmowa nie sprawi, że problem zniknie. Pewne jest, że nadzieja dotyczy przyszłości. Smutek jest w teraźniejszości. Po Twojej stronie jest aktywność.

Ból słabnie. Przerażenie ustępuje. Smutek rozrzedza się. Serce przestaje krwawić. Pojawia się akceptacja tego, co się zdarzyło. Mądrzejszy, bogatszy, smutniejszy idziesz realizować Człowieczy los i starasz się, by  dla każdego z nas chwila wspomnień z rozdartego serca była nią po prostu.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz